پلی پروپیلن یا POLYPROPYLENE با فرمول شیمیایی -n[CH2-CH(CH3)]- ماده ای است همه کاره که خواصی همچون سبکی ، استحکام ، مقاومت بالا در برابر حرارت ، سفتی و پایداری انعطاف را در خود به صورت یکپارچه جا داده است و یکی از متنوع ترین پلیمرهای در دسترس است با کاربرهایی هم به عنوان یک پلاستیک و هم به عنوان فیبر، تقریبا در تمام بازارهای پلاستیک وجود دارد. تولید تجاری این محصول در سال 1957 آغاز شد و تولید جهانی آن در سال ۲۰۰۳ به حدود ۳۵٫۸ میلیون تن رسید.
پلی پروپیلن و ساختار شیمیایی آن
پلی پروپیلن بر اساس نظم هندسی و مکان قرار گیری مولکول ها دارای سه پیکربندی فضایی مختلف می‌باشد که عبارتند از ایزوتاکتیک (iPP)، سیندیوتاکتیک (sPP) و اتاکتیک (aPP).
در علم پلیمری تاکتیک به منظم بودن ترتیب هندسی یا مکانی مولکولها در یک زنجیره پلیمری معنا می نمایند.
هنگامی که تمامی مولکول ها در یک راستا قرار گیرند به آن ایزوتاکتیک می گویند. در واقع گروه های متیلی در یک طرف صفحه عبوری از زنجیر اصلی می‌باشند.
iPP تجاری شده دارای خصوصیات متنوعی می‌باشد که موجبات استفاده گسترده آن را به خصوص در صنعت پلاستیک و
الیاف فراهم آورده است. از مهم ترین خصوصیات این
ماده نسبت به پلیمرهایی نظیر پلی آمیدها که آن را به عنوان گزینه‌ای مناسب برای بسیاری
از کاربردها تبدیل کرده استعدم جذب رطوبت در آن می‌باشد
سیندیوتاکتیک به این معناست که گروه های متیل به صورت یک در میان در دو طرف صفحه عبوری از زنجیر قرار می‌گیرند.
آتاکتیک هم به این مفهوم است که مسیر قرار گیری مولکول ها کاملا به صورت رندوم و تصادفی است و هیچ نظم خاصی وجود ندارد.
این تاکتیک ها که برای پلیمریزه کردن یک ماده مورد استفاده قرار می گیرند ، بر روی کریستالیزاسیون اثر می گذارند . درجه کریستاله شدن نیز به نوبه خود بر روی خواصی مانند مقاومت شیمیایی ، رفتار قالب ، انرژی سطحی و بسیاری دیگر از خواص پلیمر اثر گذار است. ایزوتاکتیک و سیندیوتاکتیک معمولترین تاکتیک های مورد استفاده برای پلی پروپیلن می باشند .
