پلي اتيلن
پلی اتیلن ( Polyethylene) از نفت حاصل مي شود. تقريبا هر ۱.۷۵ كيلوگرم نفت خام يك كيلوگرم پلی اتیلن سنگين توليد مي كند، که این پلی اتیلن سنگین قابليت بازیافت را دارد. و باید گفته شود که عمومی ترین و پرمصرف ترین و شاید اولین نوعی از پلاستیک ها که به وجود آمد پلی اتیلن سنگین (HDPE) بود.
زنجيره مولكولی در اين نوع پليمر، فشرده است كه همين عامل، باعث افزايش دانسيته آن مي شود. لذا انعطاف پذيری به شدت كاهش مي يابد.
اين نوع پليمر گرچه مقاومت ضربه ای كمتری نسبت به پلی اتیلن سبك دارد اما مقاومت آن در برابر مواد شيميايی همانند مقاومت آن در برابر تنش های شكننده محيطی خوب است.
لذا از اين نوع پليمر در انواع محصولات تجارتی مانند ظروف نگهدارنده سوخت، صندليی های مورد استفاده در فضای باز، اسباب‌بازي ها، جامه‌دان ها، لوله‌های انتقال آب فشار قوی, لوله انتقال فاضلاب و مجراها استفاده ميشود.
نوعي ديگر از پلی اتین با دانسيته بالا با نام (UHMWPE) وجود دارد كه البته در حجم كمتری متداول است. اين نوع پليمر، ستخت‌تر و سفت‌تر از ساير انواع پلی اتيلن است.
پلی اتيلن اولين بار بطور اتفاقی توسط شيميدان آلماني “Hans Von Pechmanv” سنتز شد. او در سال 1898 هنگام حرارت دادن دی آزومتان، تركيب مومی شكل سفيدي را سنتز كرد كه بعدها پلي اتيلن نام گرفت.
پلی اتیلن برای اولين بار به روش سنتز صنعتی، بطور تصادفي توسط “ازيك ناوست” و “رينولرگيسون” ( از شيميدان‌های ICI ) در 1933 كشف شد. اين دو دانشمند با حرارت دادن مخلوط اتيلن و بنزالدئيد در فشار بالا ، ماده‌ای موم مانند بدست آوردند.
کاربردهای پلی اتیلن سنگین
از انواع مواد تولیدی این محصولات می توان لوله آبرسانی، لوله‌های فاضلابی و صنعتی، ساخت اسباب بازی، لوازم ورزشی، فيلم پلی اتیلن سنگين، ظروف آب معدنی و نوشابه خانواده و . . . را نام برد.
پلیمر پلی اتیلن سنگین به صورت اولیه یکدست، خالص و لیکن غیرشفاف است، رنگی نبوده و در صورت لزوم به آنها رنگدانه اضافه می شود. این مواد در رنگ های سفید، قرمز، آبی، زرد، سبز، مشکی و حتی گاهی به رنگ مواد خام خود استفاده می شوند. عایق الکتریسیته بوده و در برابر حرارت مستقیم از بین خواهند رفت.